WARSAW

As Poland constituted one of the major places of Jewish traffickers’ activity, Polish Jews also got involved in the fight against the trafficking. In 1904, Stanisław Salomon Posner – social activist, journalist, and a member of Polish Abolitionist Society – proposed the initiative of the establishment of the Warsaw Jewish Association for the Protection of Women (WJAPW) that operated almost incessantly until the outbreak of the WWII. It was the first Jewish organization in the Russian Poland that aimed at stopping the traffic in Jewish women in Eastern Europe. For over three decades of its activity, it united the assimilated elites of Warsaw Jewry in the common fight against trafficking and protection of Jewish female migrants. Like its western counterparts, WJAPW offered temporary lodging for traveling women and female newcomers in Warsaw, an asylum for former prostitutes, professional training, and entertainment for working-class women. One of the most visible forms of its activities was the Railway Missions (Misje Dworcowe). Female volunteers of WJAPW, who constituted the majority of its active members, distinguished by a white-blue sash, patrolled main railway stations in Warsaw, assisting Jewish women traveling through Warsaw and protecting them from the trickery of strangers – often times traffickers and pimps in disguise. In order to protect migrating alone Jewish women, the WJAPW cooperated with the railways’ officials and published posters at the stations and inside the cars, instructing women about the dangers awaiting them- how to watch out for dishonest people, and where to look for help. Railway Mission of WJAPW that gradually expanded its activity to Russian Poland’s provinces became particularly successful in the interwar period.

At the beginning of the interwar period, the Polish Second Republic’s government centralized the fight against trafficking and WJAPW joined Polish National Committee for the Fight Against Trafficking in Women and Children, established in 1922 within the frameworks of Polish Ministry of Interior. United Jewish and Christian Railway Missions assisted yearly over 100 000 women passing through Warsaw’s railway stations. The branches of Jewish associations for the protection of women, that were numerous and spread in many provinces of Poland, for the first time were admitted to the national non-denominational as well as international congresses for the suppression of the trafficking. The long-serving member of the Warsaw Jewish Association for the Protection of Women, Julja Zylbermincowa represented the Jewish organizations at the Polish National Committee for the Fight Against Trafficking in Women and Children, demanding from the Polish Christian colleagues to treat the needs of Polish Jewish women equally. In addition to that, as the vice-president of the WJAPW, she cooperated with other Jewish organizations worldwide to facilitate safe migration of Jewish women from Poland abroad.

Warszawa

Zabór rosyjski, a w szczególności jego zachodnia granica z Prusami, stanowił jeden z głównych terenów działalności żydowskich handlarzy kobietami. Zdając sobie z tego sprawę, polscy Żydzi bezzwłocznie zaangażowali się do walki z procederem. W 1904 roku Stanisław Salomon Posner – działacz społeczny, publicysta i członek Polskiego Towrzystwa Abolicjonistów – zrealizował swój projekt założenia Warszawskiego Żydowskiego Towarzystwa Ochrony Kobiet (WŻTOK), działającego odtąd prawie nieprzerwanie do wybuchu drugiej wojny światowej. Była to pierwsza żydowska organizacja w zaborze rosyjskim, stawiająca sobie za cel zatrzymanie handlu żydowskimi kobietami w Europie wschodniej. Przez prawie trzy dekady swojej działalności, Towarzystwo jednoczyło elitę środowiska asymilatorów warszawskich we wspólnej walce przeciwko handlowi kobietami i w celu ochrony żydowskich emigrantek oraz przyjezdnych do większych miast. Podobnie do swoich zachodnich odpowiedników, WŻTOK oferowało tymczasowe schronienie dla podróżujących kobiet oraz przyjezdnych do Warszawy, przytułek dla byłych prostytek, kształcenie zawodowe oraz rozrywkę dla kobiet z klasy robotniczej. Jedną z najbardziej wyróżniających się działań Towarzystwa były Misje Dworcowe. Wolontariuszki WŻTOK, które stanowiły większość aktywnych członków organizacji, patrolowały główne dworce w Warszawie. Oznaczone biało-niebieskie szarfy wolontariuszki asystowały przejeżdżającym przez Warszawę żydowskim kobietom i strzegły je przed oszustami i naciągaczami, którzy nie raz okazywali się sutenerami i handlarzami kobietami. Aby chronić samotnie podróżujące żydowskie kobiety, WŻTOK współpracowało z pracownikami kolei oraz rozwieszało na stacjach i w wagonach plakaty, informujące kobiety o czyhających na nie niebezpieczeństwach, o tym, jak uważać na nieuczciwych ludzi i gdzie szukać pomocy. Misje Dworcowe WŻTOK stopniowo rozwinęły swoją działalność na ziemiach polskich i stały się bardzo popularne w międzywojniu.

Na początku okresu międzywojennego, rząd II RP scentralizował walkę z handlem kobietami w wyniku czego WŻTOK dołączyło do założonego w 1922 roku, podległemu ministerstwu spraw węwnętrznych Polskiego Komitetu Walki z Handlem Kobietami i Dziećmi. Współpracujące ze sobą żydowskie i chrześcijańskie Misje Dworcowe asystowały każdego roku około 100 000 kobietom, przejeżdżającym przez warszawskie dworce. Żydowskie towarzystwa ochrony kobiet, które były w tym okresie licznie reprezentowane w wielu rejonach Polski, po raz pierwszy zostały dopuszczone do ogólnokrajowych i międzynarodowych kongresów na rzecz walki z handlem kobietami. Wieloletnia członkini WŻTOK, Julja Zylbermincowa, reprezentowała żydowskie organizacje w Polskim Komitecie Walki z Handlem Kobietami i Dziećmi, gdzie domagała się równoprawnego traktowania potrzeb żydowskich obywatelek II RP. Poza reprezentowaniem interesów Żydówek na arenie krajowej, Zylbermincowa, jako wiceprezydent WŻTOK, współpracowała z innymi żydowskimi organizacjami na świecie na rzecz usprawnienia bezpiecznej migracji żydowskich kobiet z Polski zagranicę.